- secundo
- 1.
sĕcundō, adv. [secundus].A.Secondly, in the second place (rare): equidem primum, ut honore dignus essem, maxime semper laboravi; secundo, ut existimarer;B.
tertium mihi fuit illud quod, etc.,
Cic. Planc. 20, 50; so,primo... secundo,
Phaedr. 4, 11, 16 sq. (acc. to Charis. p. 195 P., also used by Cato).—For the second time: Pontica legio cum fossam circumire secundo conata esset, Auct. B. Alex. 40; Eutr. 2, 19; 4, 17 al.; Lact. 4, 17, 9.—C.Twice: lavit ad diem septimo aestate vel sexto, hieme secundo vel tertio, Treb. Gall. 17.2.sĕcundo, āre, v. a. [id.].* I.To direct favorably, to adjust, adapt, accommodate:II.tempus ei rei secundas,
Plaut. Truc. 4, 2, 3 dub.—To favor, further, second ( poet. and in post-Aug. prose;syn.: faveo, adjuvo): jam liquidum nautis aura secundat iter,
Prop. 3 (4), 21, 14:aura aquas,
Ov. H. 13, 136.— Absol.:secundante vento,
the wind being favorable, Tac. A. 2, 24:cum secundante vento celeriter advolare,
Just. 26, 3, 4:di nostra incepta secundent,
Verg. A. 7, 259:votum (deus),
Sen. Herc. Fur. 645:cursum (Fortuna),
Aus. Prof. 18, 9:eventus,
Verg. G. 4, 397: rite secundarent visus, that they would prosper well the tokens, i. e. secure them a favorable issue, id. A. 3, 36; so,visa,
Luc. 1, 635; Sil. 8, 125.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.